Beklemek.. ama neyi?

Yazmak istediğimi farkettim, çünkü çok düşünüp, düşündüklerimin uçuşmasına izin veriyordum. Aslında bir süre böylesi daha iyi demiştim, o anın hisleri, o anda kalmalı. Ama bazen de o anın hisleri hatırlanmalı, çünkü klişesel biçimde akan zaman, sürüklüyor o anları.

Bir diğer çekince ise aklımdan geçenleri gerçekten paylaşmak isteyip istemediğimdi. Her birşeyin paylaşıldığı, ortada olduğu şu vakitte, aklımdakiler en azından bana kalmalıydı. Çünkü bazen bilirsin ki ne kadar yakın da olsa dostların, paylaşmaya çalıştıklarına çok uzaktırlar. Sonra dedim korkma, kontrol nasıl olsa sende, neyin sende saklı kalmasına karar veremiyorsan zaten hiç düşünme, hiç yazma.

İşte böyle dahil oldum bu maceraya, bu günlüğe. Birkaç dost, hayatı paylaşırken, biraz günü geldiğinde geçmişi hatırlamak, biraz da başkalarına (eğer alakadar olurlarsa) neler yaptıklarını anlatmaya karar verdi. Tembel olduklarını bildiklerinden de haftada bir yazalım dediler. Pek yaratıcı olmadıklarını öğrendiklerinde iş işten geçmişti ama, bu ortak günlüğe isim bulunmuştu: 168 saat, yada 7x24. Ha bu arada, evet karizmatik 3. çoğul şahısları uzakta aramanıza gerek yok, onlar bizleriz.

Gelelim bu hafta benim aklımdakilere, beni dersleri dinlemekten alıkoyan, gerekli gereksiz oldukları tartışılır fikirlere.

Sizi bilmem ama ben beklediğimi farkettim. Neyi bekliyorsun sorusunun cevabı ise acı idi: Üniversitenin bitmesini. Bir insan nasıl üniversitenin bitmesini bekleyebilirdi ki? En güzel anıların yaratıldığı, gelecekte illaki yad edilecek günler üniversite günleri değil miydi? Ben bir süre için bunları unutmuşum, bir takım sıkıntıların gölgesine saklanıp günlerin geçmesini beklemişim. Sanırım aklımın başıma gelmesini geciktiren, arkasına saklandığım gölgeyi iyice karartan bulutlarmış. Kış sürüp giderken ve kalın bulutların arasından güneş bana kendini bir türlü göstermezken, ben de kabuğumdan kafamı çıkartmaya üşenmişim, ama meğerse hep kaybetmişim.

Geçen gün yeterince güneş ışığı vardı, veya kırılan parmağımın acısı beni hapsolduğum efsundan kurtardı, hangisiydi şu an bilemiyorum. Ama haftada bir önemi duyarlı yurttaşlar tarafından e-postalarda bize anlatılan "en değerli kaynak" zamanın geçip gittiğini, benimse zamanın sismografik kaydına düz bir çizgi bıraktığımı farkettim. Olmayan para, sıkıcı dersler, çatırdamış aile veya boş bir kalp.. Mazeret arayan insanın, ürecetek çok tamlaması var. Harekete geçmek isteyen insanın ise sadece biraz cesarete ihtiyacı var. Bir kış boyunca biriktirdiğimiz cesaretimizi ise dünyaya karşı isyan etmeye değil kendimize bir tokat atmaya kullanacağız. Çünkü biliyoruz ki (bilmiyorsanız doğru yerdesiniz) bizi sınırlayabilecek tek varlık yine biz, yani ben, yani sen.

Kendine karşı çıkmak en zoru, kendini sorumlu tutmak ise imkansız. Son zamanlarda en favori cümlelerimden biri "benim dışımda gelişen sorunların etkisindeyim" ehh doğru.. ama anlamsız. Benim dışımda gelişen sorunların etkisinde olmayabilirim de, eğer istersem. Sizi bilmem ama (bu arada merhaba sevgili okurlar, selam etmek için garip bir yer olabilir ama ben parantez aralarını severim, küçük birer kaçamak..) ben artık beklemeyeceğim, nefes aldığım sürece, depremler, sarsıntılar kaydedeceğim. 3 liraya dostlarımla çay içip, hoşladığım kıza beyoğlunda bir tur gezinti ısmarlayacağım. Ve yaşayacağım.

Gençlikte böyle gaza gelmeler olur diyorsunuz, gaza gelirsin ve sonra sönersin. Ehh, biz de biraz gördük geçirdik ve sönmemek için birbirimizi dürtmeyi öğrendik. İşte şu anda bakındığınız kara sayfa da bizim el ele inşa ettiğimiz dürttürgeçimiz. Bir şekilde yaşamayı becermekten vazgeçmeyen insanların bloguna hoşgeldiniz.